کتاب، مقبول­ترین و نزدیک­ترین چیز به طبع آدمیان است که نه فراموش می­ شود و نه تغییر می ­یابد. نگاه به کتاب، لذت تو را فزونی می­ دهد و میل تو را در فراگیری دانش، شدیدتر می­ سازد. زبان تو را گویاتر، سخنان و بیان تو را فصیح­تر، جان تو را مسرورتر و سینه تو را فراخ­تر می ­کند. کتاب، هم نشینی است که تو را خسته و ملول نمی­ سازد، دوستی­ است که تو را فریب نمی­ دهد، رفیقی است که به تو آزار نمی­ رساند، بلندنظر و جوانمردی است که تو را گرفتار یکنواختی و روزمرگی نمی­ سازد و همسایه­ ای است که در کار تو تأخیر روا نمی­ دارد.

کجاست مونسی مانند کتاب که نخوابد، مگر به همراه تو و سخن نگوید، مگر هنگامی که تو خواسته باشی؟

در کجای جهان امین­ تر از کتاب و رازدارتر از آن می یابی که رازهای تو را نگاه دارد و نگهبان منافع تو باشد؟

کجاست اندرزدهنده ­ای که تو را به نشاط آورد و بازدارنده ­ای که تو را شیفته خود سازد؟

گویا همیشه و همه جا رسم بر این بوده که هرکس کتابی امانت گرفت، پس ندهد یا بال و پر شکسته به آشیان بازش آرد.

حال صاحبان کتاب که محبوب خود را با این سر و وضع بازمی یابند، نگفته پیداست.